کافیه هرکدوم از نسخه‌های اولیۀ Contra رو بازی کنی تا بفهمی چی می‌گیم. ما هم اولش از این بازی متنفر بودیم، ولی بعد کم‌کم ازش خوش‌مون اومد و معتادش شدیم. Contra با در نظر گرفتن معیارهای متعارف احتمالاً سخت‌ترین بازی‌ایه که تا حالا ساخته شده و این ویژگی‌ش رو هنوز هم، تو نسخه‌های جدید، حفظ کرده. کسانی که زود مضطرب می‌شن بهتره کلا بیخیال این بازی بشن. ولی اون‌هایی که سرشون واسه یه چالش واقعی درد می‌کنه بهتره یه وقتی رو واسه این بازی خالی کنن و ببینن چند مرده حلاجن. حتی اگه سازنده‌های بازی تعداد جون‌ها و فرصت‌های ادامه‌دادن بعد از مردن رو محدود نکرده بودن، باز عدۀ خیلی کمی می‌تونستن بر موانع این بازی غلبه کنن و حتی رمز کونامی هم کمک چندانی بهشون نمی‌کرد. این بازی که در بسیاری از اصول با Ghosts ‘n Goblins مشترکه، تو شیوۀ اعمال این اصول هم زده به سیم آخر و گیمرها رو مجبور می‌کنه قبل از فکر کردن به پیشروی از همون اول به سازوکارها و لِم‌های بازی مسلط بشن. تو این بازی نه فرصتی برای دستپاچگی پیدا می‌کنی، نه زمانی برای تجدیدقوا. اگه می‌خوای جون سالم در ببری باید در متمرکزترین حالت ذهنی و فیزیکی باشی و مجموعه‌ای از الگوهای رفتار و حرکت رو یاد بگیری. مجموعه بازی‌های Contra رو باید غلبه‌ناپذیرترین مانعی به شمار آورد که تا حالا در جهان بازی‌ها تولید شده و به این دلیل باید براش ارزشی تاریخی قائل شد.
بعدی قبلی