این بازی از نوع بازی‌های ساده و ابتدایی، دو بعدی و پرشی با امکان تحرک بالاس. مکانیزم‌هاش خوب طراحی شده‌ن و سبک‌پردازی و مفهوم‌پردازی هنری‌ش هم سرگرم‌کننده‌س. تنها مشکلش اینه که مثل خوره روح و روان گیمر رو میجوه و بعد تو سطل آشغال بالا میاره. کسانی که از پس اتمام بازی اصلی برمیان و شقاوتش رو تحمل می‌کنن بعدش باید برن سراغ لایه‌های «تاریک» بازی، که از چیزی که پشت سر گذاشتن هم سخت‌تره. Super Meat Boy یه بازی کلاسیکه و فقط اون‌هایی که روش وقت گذاشتن و از شدت حرص پاش اشک ریختن می‌تونن ارزشش رو درک کنن.
بعدی قبلی